«فراموشی» به دنبال مسائل اخلاقی‌ست/ توجه به مساله عرضه و تقاضای فیلم

به گزارش خبرگزاری شیک تمز، یاسر خیر کارگردان مستند «فراموشی» محصول مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی که این روزها در پکیج نوروزی سکوی هاشور اکران می شود، درباره دلیل پرداختن به این موضوع و جستجوی ساعتی که در گذشته امانت داده شده است. وی گفت: وقتی در فیلمسازی مستند یا داستانی به گذشته برمی گردیم، دلیل آن یک انگیزه در زمان حال و امروز است. بازگشت به گذشته و جست و جو در آن، امر خودشناسی است; برای خودشناسی امروز ما. با بیرون کشیدن نکات به جا مانده از گذشته و بررسی مجدد آن در زمان و مکانی دیگر، این فرصت را به دست می آوریم که گذشته را در منظری جدیدتر ارزیابی کنیم و امروز و هویت کنونی خود را از زاویه ای متفاوت ببینیم.

وی به شیک تمز ادامه داد: جنگ رفتن من و دوستی چند جانباز و جست و جوی آن ها در جستجوی ساعت گمشده برای این است که امروز از خودمان چیزی بگوییم و می خواستم سوالات اخلاقی درباره «جنگ»، «فراموشی» و «فراموشی» مطرح کنم. دوستی” با تعریف مجدد این داستان

این مستندساز درباره هدف خود خاطرنشان کرد: هدف من در درجه اول روایت داستان با مطالب واقعی و روزمره بود. زنده کردن خاطره ای امروز و بعد طرح پرسش های اخلاقی. اگر تماشاگر تا آخر فیلم را ببیند و بعد از پایان فیلم با سوالات اخلاقی مطرح شده در فیلم درگیر شود، من به هدفم رسیده ام. مدیوم سینما عرصه مستقل و مدرنی برای تفکر و پرسش است.

کارگردان «آهستگی» با تاکید بر نیاز مردم به ارتباط با یکدیگر خاطرنشان کرد: انسان موجودی اجتماعی است و به دلایل علمی، فکری و فلسفی نمی تواند و نباید تنها باشد، حتی هویت ما و اینکه من هستم «پایه دیگری» است. و نه “خود بنیاد”. یعنی هویت، رفتار و افکار خود را از بدو تولد و در طول سالهای رشد از دیگران می گیریم، پس اگر از اجتماع و مهمتر از همه از خانواده و دوستان خود فاصله بگیریم، خودمان آسیب خواهیم دید.

خیر افزود: ما به همان اندازه که به هوا و آب و غذا نیاز داریم به ارتباط با انسان های دیگر نیاز داریم و هیچ بهانه ای از جمله تلاش برای کسب درآمد و پیشرفت در زندگی نمی تواند و نباید ما را از معاشرت و دوستی با دیگران باز دارد. مردم و حتی جوامع دیگر هیچ بازداری وجود ندارد. نحوه پرکردن شکاف ها و حفظ دوستی ها در عصر امروز، پاسخی فرمولی و کلی ندارد، بلکه یک چالش شخصی است که هر یک از ما باید پاسخ و مسیر منحصر به فرد خود را پیدا کنیم.

این کارگردان درباره ایستادن افراد حاضر در مستند در کنار یکدیگر گفت: در ابتدای فیلم از آنها دعوت کردم تا در این جست و جو و ساعت را پیدا کنند و در حین جستجوی ساعت ارتباط من را پذیرفتند. و چالش با شخصیت ها فیلم راه خود را باز کرد و پایان جستجوی ما صادقانه در فیلم ثبت شد. بعد از فیلم رابطه این سه جانباز شکل نگرفت زیرا در سال 67 به طور طبیعی و ارگانیک با هدف خاصی دور هم جمع شده بودند و دوستی و رابطه آنها نیز طبیعی و خودجوش بود.

وی در پاسخ به این سوال که چرا ارتباط و دوستی بین سوژه های فیلم وجود نداشت، خاطرنشان کرد: 31 سال بعد که این فیلم ساخته شد، هیچ یک از آنها سرباز جوان سابق نبودند و خواسته ها، نیازها و آرزوهایشان تغییر کرده بود. و در نتیجه گرد هم آمدن آنها فقط به دعوت من و برای یافتن ساعت بود، بعدها که به هدفشان رسیدند و مرتضی را که ساعت را با او داشت، پیدا کردند، دیگر انگیزه و هدفی برای ادامه رابطه نداشتند. و هر کدام به زندگی و کار خود بازگشتند.

این مستندساز در پاسخ به این سوال که آیا سوژه ها فیلم را دیده اند و واکنش آنها چه بوده است، اظهار کرد: بله، فیلم را تماشا کردند و چون در فیلم حضور داشتند، از داستان فیلم و پیچ و خم های آن اطلاع داشتند. اما از دیدن همه آن صحنه ها به صورت یکپارچه و در قالب داستان لذت بردند و خاطرات و احساسات برایشان زنده شد.

خیر درباره نحوه ساخت فیلم درباره خانواده اش گفت: این فیلم را هم مانند دیگر فیلم هایم ساختم و برایم فرقی نداشت که خانواده ام باشد یا خانواده دیگری. من با تمام شخصیت هایی که جلوی دوربینم هستند با صمیمیت، دوستی و احترام رفتار می کنم، زیرا شناخت و کشف افکار و رفتار انسان برایم لذت بخش است و از دیدن مردم در مقابل دوربینم لذت می برم و اینطور نیست. برای من مهم نیست که آیا آنها به من مربوط هستند یا نه.

کارگردان «سیچانک حق» درباره علت کمتر ساخت مستندی که خانواده فیلمساز موضوع آن است، گفت: دلایل مختلفی می تواند داشته باشد؛ چرا که فیلم مستندی که خانواده فیلمساز مطرح می کند، کمتر ساخته می شود. ممکن است فیلمساز به دلیل شهرت، فرهنگ و آداب و رسوم اطرافیانش جرات گفتن داستانی از خود و اطرافیانش را نداشته باشد. اگر او درباره خود و اطرافیانش فیلم بسازد، ممکن است سوگیری شناختی داشته باشد و نتواند واقعیت را آنطور که هست و توسط اکثر مردم دیده می شود ببیند. در نتیجه فیلمی می سازد که دور از واقعیت است، تعصبات عاطفی و اخلاقی فیلمساز نسبت به خانواده ممکن است باعث شود که او نتواند موضوع مناسبی را برای ساخت فیلم انتخاب کند، یعنی ممکن است موضوع مهمی را از دست بدهد. و متوجه آن نشوید و روی موضوعی تمرکز کنید که از نظر دیگران بی ربط است. مهم است، به آن قیمت بدهید، آن وقت دیگر مخاطبی برای فیلم وجود نخواهد داشت.

وی ادامه داد: بسیاری از داستان هایی که فیلمسازان در خانواده خود تجربه کرده اند ممکن است سانسور و ممیزی شود و این موضوع فیلمساز را از ساختن منصرف می کند. یک لحظه فکر کنید که مثلاً مادر و خواهر شما که تمام عمر با لباس راحت در خانه رفتار می کنند، وقتی دوربین در دست می گیرید باید در خانه روسری یا مانتو بپوشند و در نتیجه رفتارشان. و سخنان دیگر صادق نخواهند بود، بلکه فقط حرف می زنند و طوری رفتار می کنند که بتوان آن را پخش کرد و در این فضا معلوم است که خبری از واقعیت و حقیقت در فیلم نخواهد بود.

این فیلمساز در پایان درباره تولید و اکران آثار مستند اظهار داشت: عرضه و تقاضا رابطه مستقیم و مهمی دارند. باید دید مخاطب چه مستندهایی را در چه شکل، ساختار، داستان و محتوایی می پسندد و بررسی های دقیق و دقیقی انجام داد و در نتیجه در دسترس عموم قرار داد تا فیلمسازان بتوانند موضوع خود را به صورت طبیعی کشف و انتخاب کنند. ، راه خودجوش و آزاد. و برای مخاطبان بالقوه خود فیلم بسازند.

۲۲۰۵۷